Lichaam en geest: de tol van chronische stress - deel 2

In december 2018 schreef Elisabeth haar verhaal voor de eerste keer op deze blog 'Lichaam en geest: de tol van chronische stress'. Sindsdien bleef Elisabeth in therapie en is ze, naar eigen zeggen, veel wijzer geworden. Daarom deelt ze hier graag het ‘vervolg’.

Ik ben in 2008 gecrasht en kreeg de diagnose CVS. Ondertussen is het mij steeds duidelijker waarom: ik ben een couveusekind uit de jaren 60 en mijn ouders konden mij niks leren over omgaan met emoties. Er was toen nog geen kennis over dat prematuren huid-op-huidcontact nodig hebben en dat het gebrek eraan leidt tot problemen in de ontwikkeling.

Eens thuis bleek dat mijn ouders niet in staat waren dit te compenseren. Zij waren ook niet in staat om me te leren om te gaan met emoties. Zij hebben dit zelf nooit geleerd. Dus konden ze me het ook niet aanleren.

Het vervelende van trauma is dat dit 'geheugenpaden' creëert in de hersenen. Het gevolg is dat ik onbewust en ‘reflexmatig’ reageer zoals ik reageerde tijdens mijn traumatische jeugd.

De conclusie is nu dat ik fysiek en mentaal uitgeput ben geraakt op basis van niet-gewelddadige mentale verwaarlozing. Ik vertoon veel symptomen van complex posttraumatisch stresssyndroom(C-PTSS) t.g.v. veelvuldige en langdurige mentale verwaarlozing.

Het vervelende van trauma is dat dit 'geheugenpaden' creëert in de hersenen. Het gevolg is dat ik, in elke situatie die (van ver of dichtbij) lijkt op een situatie die geleid heeft tot CPTSS, onbewust en ‘reflexmatig’ reageer zoals ik reageerde tijdens mijn traumatische jeugd. Dit is, zonder therapie, niet tegen te houden. Daardoor krijgen mensen met (C)PTSS regelmatig te horen dat ze overreageren. Neem hen dat aub niet kwalijk: zij kunnen hier niks aan doen. Om hier vanaf te geraken is therapie nodig.

Wat heb ik daarvoor gedaan? In het begin gesprekstherapie: wie ben ik, wat wil ik en wat wil ik zeker niet. Maar ik moest ALLES leren over emoties. Daarvoor volg(de) ik muziektherapie en lichaamsgerichte therapie met wat emdr. Dit is/was een werk van vele jaren. Maar daar heb ik geen spijt van. Elke keer opnieuw moe(s)t ik leren voelen hoe mijn lijf reageert (reageerde) op het onderwerp van het moment. Ondertussen 'kan' ik het ongeveer, al zal ik nooit een kampioen worden! Sinds een tijdje zijn we eindelijk aan de verwerking begonnen. Het vraagt heel veel tijd, energie, doorzetting … Ondertussen ben ik bijna 17 jaar in behandeling met eindelijk succes. Al ben ik er nog niet.

Gelukkig ontdekte ik zelf vorig jaar Echo-lotgenotencontact. Dit zijn allemaal volwassenen die (gelijk welke soort) kindermisbruik of -verwaarlozing hebben meegemaakt in hun jeugd.

Gevolg is wel dat mijn CVS er niet op gebeterd is. Mijn 'team' blijft mij zeggen dat de fysiek (min of meer) zal beteren eens ik dit achter de rug heb. Daar trek ik me aan op op de moeilijke momenten. Ik vind dit ook een zeer eenzaam (existentieel/sociaal/...) proces. Ik zou behandelaars van mentale problemen willen vragen om hier aub meer actief in te willen begeleiden. Eenzaamheid is voor vele mensen met mentale problemen een groot probleem. Gelukkig ontdekte ik zelf vorig jaar Echo-lotgenotencontact. Dit zijn allemaal volwassenen die (gelijk welke soort) kindermisbruik of -verwaarlozing hebben meegemaakt in hun jeugd. Wij praten over thema’s die met kindermisbruik te maken hebben. Dit lotgenotencontact doet mij veel deugd. Ik vind hier herkenning. Wat mij daarbij opvalt: dikwijls zie je dat wij gelijkaardige gedachten- en handelingspatronen hebben. En dat die patronen geen keuze zijn, maar ons opgedrongen worden. Ik vond daar echte erkenning van mijn lijden. En pas sindsdien heb ik mezelf erkenning kunnen geven. En dit leidde tot een serieuze positieve evolutie in mijn behandeling.

Het is een lang en moeizaam traject waar ik geen spijt van heb. Ik wens het iedereen toe die het nodig heeft. Hulp en (financiële) ondersteuning vanuit de overheid zijn meer dan welkom.