De zorgsector in de Verenigde Staten trekt aan de alarmbel

"Er moet bloed vloeien voor er hulp komt..."

Op het VRT-nieuws van zaterdag 9 november 2013 kwam een pijnlijk bericht. Bijna de helft van alle schietpartijen in de Verenigde Staten in de voorbije jaren werd uitgevoerd door mensen met psychische problemen. De zorgsector voor psychiatrische patiënten slaat alarm, want er is een almaar groeiend tekort aan opvang.

Veel psychiatrische bedden zijn afgebouwd in de Verenigde Staten, maar een gepast alternatief is er niet in de plaats gekomen. Veel psychiatrische patiënten belanden letterlijk op straat. Hulp wordt hen wel gegeven in de gevangenis... Voor velen dus een pijnlijke keuze: in de thuisloosheid en zonder zorg blijven of een misdrijf plegen om zorg te kunnen krijgen... 

Europa en de Verenigde Naties

Vanuit Europa wordt de afbouw van psychiatrische bedden gepromoot. Echter, de nadruk in de richtlijnen van Europa ligt op de organisatie van meer ambulante hulp in de samenleving. De Verenigde Staten tellen nu 14 bedden per 100.000 inwoners. België, een van de trieste koplopers in Europa, telt er 10 maal zoveel, nl. 158 per 100.000 inwoners. In België worden inspanningen geleverd om de hulp in de samenleving te laten groeien en het beddenaantal te laten afnemen via het zgn. art. 107 van de ziekenhuiswetgeving.

Vanuit de Verenigde Naties is in 2006 een belangrijk verdrag opgesteld inzake de rechten van personen met een handicap. Ook een psychische handicap is hierin vervat. Dit verdrag en het protocol dat er bij hoort is in 2007 door België ondertekend en in 2009 geratificeerd. Dit betekent niet alleen dat België zich akkoord verklaart met wat in dit verdrag staat, maar ook dat België ook alle nodige inspanningen zal leveren om dit verdrag na te leven. Ons land kan dan ook ter verantwoording geroepen worden als het (delen van) dit verdrag niet naleeft. Dit is ondertussen al gebeurd voor de schrijnende manier waar België haar geïnterneerden behandelt. We zien echter weinig verandering.

Het verdrag opent geen nieuwe rechten maar herinnert eraan dat alle mensenrechten volledig van toepassing zijn op personen met een handicap en dat er garanties voor hen moeten zijn wat de toepassing betreft. Het houdt ook rekening met de specifieke behoeften van personen met een handicap en wat voorzien moet worden (maatregelen en aanpassingen) om er voor te zorgen dat ze op voet van gelijkheid staan met andere personen, onder andere op het vlak van het onderwijs, behandeling, woonst enz.

Van de 193 internationaal erkende onafhankelijke staten in de wereld hebben er ondertussen 160 het verdrag ondertekend en 164 hebben het geratificieerd. Het protocol dat bij dit verdrag hoort is door 92 landen ondertekend en door 89 geratificieerd. (Bron: UN). Tussen haakjes: de Verenigde Staten hebben het verdrag enkel ondertekend...