Geestelijk gezond in coronatijden 3

'Ik ontdek nu dat ik sterker in mijn schoenen sta dan ik dacht'

Kunsthistorica Marieke omschrijft zichzelf als koningin van het piekeren. Toch laat hare majesteit zich niet zomaar doen door het virus.

Ik ben een angsthaas. Altijd al geweest. Om te kunnen functioneren houden projectjes me gaande. Ik heb altijd projecten in verschillende stadia van afwerking. Zo heb ik zeker 10 projecten op de brei- en/of haaknaald staan. Ook ben ik al jaren bezig met het onderzoeken van het kunstenaarschap van personen met een psychische kwetsbaarheid. En mijn twee vrijwilligersjobs waren een constante work-in-progress. Helaas heb ik voor dat laatste fysiek contact nodig. En laat dat nou net not-done zijn momenteel.

"Op het moment dat de overheid de eerste drastische maatregelen nam, draaide ik de knop om."

Toen dat vrijwilligerswerk wegviel stortte ik eventjes in. Ik kon niet geloven dat hetgeen dat al vier jaar mijn toevluchtsoord was in moeilijke tijden plots wegviel. Ik wilde het niet. Punt. Helaas hielp me dat geen stap verder. Ik verloor mezelf in piekeren en werd angstiger met de dag. Ik wilde al het nieuws op nieuwssites volgen en dacht dat de wereld ging veranderen in één of andere dystopische roman waarin er aliens de aarde gingen aanvallen en onze redders hun huis dan niet mochten verlaten voor een hoestje. Of toch iets dergelijks.

Op het moment dat de overheid de eerste drastische maatregelen nam, draaide ik de knop om. Ik accepteerde dat het virus de realiteit is en waarschijnlijk nog wel eventjes zal blijven. Die acceptatie zorgde ervoor dat ik weer mogelijkheden en projectjes zag in plaats van één groot rampscenario voor de toekomst. Ik schreef me in voor de vrijwilligerspool in het dorp om risicogroepen en mensen in quarantaine op één of andere manier te helpen, ik bracht meer structuur aan in mijn dag en ik begon mijn vriendinnen en familie in te schakelen om psychisch gezond te blijven. Bovendien heb ik zoveel onafgewerkte projectjes en ongelezen boeken verzameld dat ik nog wel eventjes in (semi-)lockdown kan blijven. Al mis ik mijn vrienden en familie wel en hoop ik snel weer als vrijwilliger aan de slag te kunnen.

"Er verandert weinig aan mijn wereldbeeld omdat ik door mijn kwetsbaarheid al lang niet meer het gevoel heb de dingen onder controle te hebben. Voor sommige mensen is dat waarschijnlijk wel anders."

Toen mijn man de opdracht kreeg om thuis te werken, raakte ik weer even in paniek. Maar dankzij goede afspraken loopt dat tot nu toe nog vlotjes. We houden samen een strikte structuur aan en we spraken de uren af waarop hij ongestoord wil werken. En gelukkig kunnen we onze irritaties op onze "collega" Oswald het konijn steken.

De toekomst blijft onzeker, maar ik houd de moed erin en geloof dat ik mogelijke gebeurtenissen wel aan kan, hoe dystopisch ze ook kunnen zijn. Ik leer nu dat ik sterker in mijn schoenen sta dan ik dacht. Er verandert weinig aan mijn wereldbeeld omdat ik door mijn kwetsbaarheid al lang niet meer het gevoel heb de dingen onder controle te hebben. Voor sommige mensen is dat waarschijnlijk wel anders.

Ik blijf een angsthaas en soms overvalt de angst voor de toekomst me nog wel eens. Dan verval ik in oude gewoontes en denk ik weer dat het nooit meer beter wordt. Dan babbel ik (vanop afstand) met mijn man, vriendinnen of mijn psycholoog tot ik weer inzie dat het wel goed komt. Sowieso geloof ik dat ik hier sterker uit kan komen omdat ik mijn projectjes, enthousiasme en betrokkenheid heb.

Marieke is dertiger, kunsthistorica van opleiding, handwerkfanaat en enthousiast en gepassioneerd vrijwilliger. De bibliotheek is haar natuurlijke habitat en ze verslindt zo"n vijftig boeken per jaar. Daarnaast is ze koningin van het piekeren: rampscenario"s verzinnen over de toekomst is haar specialiteit.