Geestelijk gezond in coronatijden 7

De maatregelen die ons uit elkaar houden, brengen ons ook samen

Hoop in tijden van corona? Waarom niet'¦ Olaf ziet het zilveren lijntje rond de donkere wolk. 

Een raar begin '“midden in een crisis van hoop te spreken. Hoop dat het snel over gaat? '“ ja, zeker ook. Opgesloten met drie kindjes, leraar, vader, huisman, echtgenoot en werknemer tegelijk zijn is écht niet evident. Maar daar heb ik het niet over. Ik voel nog veel meer hoop '“ niet alleen bij mij maar ook rond mij heen.

Zo lijken de maatregelen die ons uit elkaar houden ons meer samen te brengen. Buren met wie je plots iets vaker praat '“ weliswaar op afstand. De ouders, familie, vrienden met wie je plots ietsje vaker verbonden bent '“ in toon woord of beeld. Mensen met wie je wel plots ook een beetje dieper kan gaan. Een gemakkelijk 'goed' op de vraag 'hoe is het?' wordt niet meer geaccepteerd. Deze situatie doet iets met ons allemaal '“ doorvragen dus '“ tot de kern komen!

Randactoren komen plots in the picture. Kwetsbare mensen, door hun situatie, door hun leeftijd, hun afkomst, hun verleden, hun gezondheidstoestand, hun psyche, '¦ Mensen die wij als maatschappij vaak vergeten '“ bewust of onbewust. Iets om bij stil te staan. Wat betekent het eenzaam en hulpeloos te zijn '“ niet uit keuze maar omdat het moet? Wat betekent het iemand alleen achter een raam te zien? Te weten dat iemand achter een gesloten deur zit en niet naar buiten kan?

"Ik zie professionele en vrijwillige hulpverleners alles uit de kast halen. Ik zie dat ook bedrijven en banken hun bijdrage willen leveren. Dat alles geeft me hoop."

We worden ons bewust van de mensen die aan het front voor ieder leven vechten en daarbij zelf in gevaar komen. Die mensen die anders meestal op de tweede, derde, vierde plaats komen in de pikorde van de economie. De mensen voor wie we nu applaudisseren, zingen, muziek en eten maken en op zo veel andere manieren ondersteunen. De mensen die plots belangrijker zijn dan om het even welk beurscijfer. De mensen die met schaarse middelen hun best doen en over hun limieten gaan om anderen te helpen. Ik zie professionele en vrijwillige hulpverleners die in moeilijke omstandigheden alles uit de kast halen en nieuwe wegen bewandelen. Ik zie dat niet alleen mensen elkaar steunen, maar dat ook bedrijven en banken hun bijdrage willen leveren. Dat alles geeft me hoop '“ de hoop dat we daarop kunnen bouwen. Dat mensen ook na deze crisis oog hebben voor anderen. Niet alleen voor hun eigen dierbaren, maar ook voor de kwetsbaren onder ons. Ik hoop dat de overheid beseft hoe belangrijk en waardevol de zorg - en sociale sector is. En dat ze die ook financieel steunen, liever dan alles op economie in te zetten en geld aan nieuwe wapensystemen te spenderen.

Ik hoop dat we verder zo open blijven tegen elkaar. Dat we met elkaar praten als het niet goed gaat, maar ook als we iets leuks beleven. Dat we goede initiatieven en voorbeelden dikker in de verf zetten. Gisteren hoorde ik mijn dochtertje van vier in een skypegesprek zeggen: 'Blijf in je kot oma, ik meen het, blijf in je kot!!'. Meteen borrelde de hoop in mij op dat ook de allerjongsten beseffen wat telt en dat ze de positieve verhalen meenemen voor de toekomst.

Olaf (49) is sociaalpedagoog/ sociaalwerker. Samen met zijn vrouw en drie kleine kinderen woont hij in Ieper. Omdat hun Oma in Duitsland woont, zijn ze het gewoon om via verschillende kanalen te praten.