Herstelverhalen: Fleur van Groningen: "Mijn grootste prestatie is dat ik nog leef"

De Morgen stelde aan een aantal bekende Vlamingen een aantal vragen die aan de Franse schrijver, Marcel Proust, gesteld werden. Fleur van Groningen, Vlaamse cartooniste, columniste, signer-songwriter, journaliste en schrijfster gaf haar openhartige antwoorden. We nemen hier een aantal vragen en antwoorden uit dit interview over.

Hoe oud voelt u zich?

'Ik denk mijn leeftijd, niet jonger. Ik heb veel meegemaakt, maar tegelijk ben ik nog een kind. Gemiddeld komt dat uit op ongeveer 35. (lacht) "Soms verlang ik ernaar om te spelen als een kind, net als vroeger, met autootjes in de zandbak. Ook in mijn humor ben ik soms een echte flapuit. Volgens mijn vrienden lijd ik aan de ziekte "fleur de la tourette". (lacht) 'Al vroeg in mijn leven heb ik serieus afgezien en ik heb beslist om daar uit te leren in plaats van me neer te leggen bij de rol van slachtoffer. Ik ben op zoek gegaan naar manieren om met die negatieve emoties om te gaan, aan introspectie te doen, verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen gevoelens. Sommigen noemen mij een wijze vrouw, maar dat zal ik niet snel van mezelf ­zeggen.

Wat vindt u uw belangrijkste eigenschap?

"Creativiteit. Als ik niet creatief ben, voelt het alsof ik geen water heb en dan sterf ik af.'

Wat is uw grootste passie?

"Schoonheid. Ik leef voor de schoonheid en zoek dat in alles, niet enkel in de liefde maar ook in de natuur, in ­anderen, in hun talenten. Ik kijk naar de wereld zoals een schilder. In mijn hoofd ben ik altijd bezig met composities, cadrages, coloriet, lichtinvallen. "Schoonheid behelst ook lelijkheid. De kracht ervan schuilt precies in die dualiteit. Het een bestaat niet zonder het ander.'

Wat vindt u uw grootste prestatie?

"Dat ik nog leef. Van m"n 16de tot m"n 23ste heb ik een zware depressie gehad. Ik zat opgesloten in een glazen cocon. Er kwam niets meer binnen van buitenaf. Het enige gevoel dat ik nog had, was pijn, en daar wilde ik van verlost worden. Er was wel een stemmetje in mij dat zei: als je nu zelfmoord pleegt, heb je niet alles geprobeerd. Toen ben ik in therapie gegaan en heb ik geleerd om mijn persoonlijke interpretatie te overstijgen.

'Als kind heb ik mensen gekend die ver over mijn grenzen gingen. Ik ben lang blijven denken dat ik dat verdiend had, tot het moment dat ik samen met mijn therapeute kon inzien dat mij geen schuld trof. Zo heb ik mijn zelfvertrouwen herwonnen. Natuurlijk keur ik af wat mij is aangedaan, maar ik blijf niet graag hangen in woede of rancune. 'Ik ben dus trots dat ik weer macht over mezelf heb gekregen, dat ik er wijzer en ­zelfstandiger uitgekomen ben, en het leven ook met humor kan bekijken.'

Wat was het gelukkigste moment in uw leven?

"Een dag met mijn liefde Seppe aan zee bij Montpellier, in een verlaten natuurgebied met een kruidig geurende zuiderse vegetatie en een strakblauwe hemel. We hebben toen naakt gezwommen, gevreeën in het water en ons laten opdrogen op het strand tussen de schelpjes. Het was de ­eerste keer in mijn leven dat ik echt van kop tot teen voelde: dit is gelukkig zijn. Er zat ook een soort spanning in dat moment, aangezien we nog maar net samen waren. Het besef van eindigheid maakte het gevoel van geluk nog intenser.

'Ik heb altijd veel meer ervaring gehad met ongelukkig zijn. Eigenlijk was ik nooit zorgeloos. Terwijl andere meisjes vriendjes hadden, ontmaagd werden en naar de Pixies luisterden, had ik een depressie. Waardoor ik al mijn vrienden verloren heb en heel lang geen vriendschappen meer durfde aan te gaan."

Welke kleine alledaagse gebeurtenis kan u blij maken?

"De zon die door de wolken breekt, waardoor een dramatisch wolkenlandschap ontstaat. De eerste vlinder die na de ­winter voorbijfladdert. De kippen die vrij in onze tuin rondscharrelen.'

(overgenomen van De Morgen)