Het verleden verlichten - Christophe

Het verleden verlichten - Christophe

Vooraleer ik van wal steek, wil ik allereerst uitdrukkelijk vermelden dat ik hier over mijn situatie praat en dat wat ik te zeggen heb hoogstwaarschijnlijk niet voor iedereen zal werken. Ieder moet voor zichzelf de juiste weg ontdekken en voor mij was dit het pad naar enige verlichting. Moraal van mijn verhaal is dus dat elke persoon een heel eigen verhaal meedraagt, waarbij voor elk een unieke methode tot soelaas zal bestaan.

Wanneer het woord ‘herstel’ gebruikt wordt in de context van mijn voormalig drugs- en drankmisbruik geeft me dit steeds een dubbel gevoel. Het zit namelijk zo dat die ervaring zo'n ingrijpende verandering in mijn hele zijn en hedendaagse levensbeschouwing teweegbracht dat er van een compleet herstel eigenlijk weinig sprake is. Men keert volgens mij ook zelden of nooit terug naar die originele ‘onbevlekte’ toestand waarin men zich bevond vóór die hele nare ervaring plaatsvond. Wat er voor mij persoonlijk wel gebeurde, was een langzame transformatie van binnenuit als voorbereiding op het - in een later stadium - leren leven met het verleden en de persoon die ik geworden ben.

De geleden schade valt bij sommigen niet te overzien en drukt een te zware stempel om zo maar en passant te worden uitgewist. Ik vind het dan ook heel naïef om deze tunnelvisie, waarbij het idee leeft dat je afkickt en terugkeert naar je leven zoals voorheen, verder aandacht te geven. Dit betreft volgens mij slechts een illusie die de patiënt veel eerder terug naar beneden haalt dan door deze moeilijke fase heen loodst.

Vrede vinden met wat gebeurd is, lijkt dan misschien op het eerste gezicht een onmogelijk gegeven, maar gaandeweg kwam ik tot de conclusie dat er geen andere weg mogelijk is omdat herval anders om de hoek loert. Herval gaat voor mij dan om ongecontroleerd gebruik en een eerder destructieve levensstijl. Veeleer dan het angstvallig vasthouden aan therapieën en slikken van medicatie of andere substanties kwam het voor mij neer op het aanvaarden van het verlies van een aantal mentale ledematen.

In mijn geval heeft deze hele stelling zich vertaald naar een tegenwoordige balans. De balans tussen het beleven van een leefbaar en maatschappelijk functioneel leven en het (voor mij) onontkoombaar compromis van een ongoing minimaal gebruik dat alles in balans houdt. Om het met de beroemde woorden van mijn therapeut te verwoorden:

“Je persoonlijkheid heeft zich gevormd tijdens dezelfde periode waarop je het hevigst gebruikte. Daarom bestaat jouw persoonlijkheid ook deels uit die producten en is dit tevens de reden waarom je je nooit compleet voelt wanneer helemaal nuchter. Excessen zijn daarom niet de oplossing voor jou, doch een lichte, leefbare marinade van middelen kan jouw wezen misschien wel verenigen met zichzelf?”

Misschien dat deze woorden op het eerste zicht getuigen van een bijna vernederend teneur (“je bent niet in staat om volledig zonder drugs te leven”), maar na vele jaren van tevergeefse mentale omzwervingen kwam ik uiteindelijk tot de ontdekking dat dit de wijze is waarop ik dit leven leefbaar kan genieten. Let wel!  Zonder de juiste voorgeschreven medicatie voor mijn dubbel diagnose zou dit helemaal niet lukken. Het is dus door deze combo, van medicatie en het minimum aan middelen die ik nog steeds neem, dat ik mijn nieuwe realiteit - het beste van twee werelden - als leefbaar kan ervaren.

(foto van David Bowie, © Terry O'Neill)