Hoe mijn kraamtijd was? Te gek voor woorden!

Dat antwoord zou ik gegeven hebben mocht iemand mij die vraag ooit gesteld hebben. Laat dat nu net de spoiler zijn in mijn bevallingsverhaal: ik had namelijk het gevoel als enige een broze wolk te hebben ervaren in plaats van de gedroomde roze wolk. Toch leren het internet en sociale media dat er meerdere mama’s zijn zoals ik: lotgenoten. Ik wil dan ook graag mijn verhaal delen met iedereen, maar in het bijzonder met zij die nood hebben aan erkenning en verbondenheid.

Ik ben 29 en werd twee jaar geleden voor het eerst mama van mijn lieve zoon Léon. Ik heb geen roze wolk ervaren en draag hiervan tot vandaag nog de (psychische en fysieke) gevolgen.

Na tien maanden van ‘proberen’ zag ik eindelijk de twee roze streepjes op de zwangerschapstest. Intense gevoelens van warmte en dankbaarheid vulden mee mijn prille zwangere lichaam. Dat gevoel van warmte begon al snel als stoom uit mijn oren te komen toen ik elke ochtend zwetend boven het toilet hing.

Ik ben 29 en werd twee jaar geleden voor het eerst mama van mijn lieve zoon Léon. Ik heb geen roze wolk ervaren en draag hiervan tot vandaag nog de (psychische en fysieke) gevolgen.

Daarna werd ik moe, zo moe als een hond (en hondsdol van de hormonen?). Ik kreeg zwangerschapshypertensie vanaf week 30, hield veel vocht vast en voelde me steeds meer uitgeput. Het was al snel duidelijk dat ik week 40 niet zou halen. Er startte een eenzame (coronavolle) periode van wekelijkse bezoeken aan de gynaecoloog met metingen aan de monitor en de opstart van (veel) medicatie om de bloeddruk te verlagen. In week 35 was het dan zover, ik kreeg een ernstige pré-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) en moest kunstmatig ingeleid worden.

De bevalling zelf heb ik als traumatisch ervaren, of liever: heeft mijn lijf als traumatisch ervaren. Kort gezegd kwamen er na een lange nacht met kunstmatig opgewekte weeën geen vorderingen in de arbeid en werd ik plots via een spoedkeizersnede geopereerd onder epidurale verdoving. Het magische moment van het uurtje knuffelen kreeg ik niet mee. Mijn baby werd onmiddellijk meegenomen terwijl ze mijn buik dichtnaaiden en ik eerst twee uur moest bekomen op recovery. Gelukkig kon mijn man mijn rol overnemen.

De eerste weken van de kraamtijd brachten mijn man en ik door op neonatologie en werd mijn bloeddruk dagelijks verder opgevolgd. Ik liep letterlijk krom van de pijn door de operatie en was onder de indruk van alles wat er gebeurd was.

Ik kreeg de diagnose PTSS en herkende mezelf als hoogsensitief.

Ik herinner mij hoe mooi ik ons mini-zoontje van 2 kilogram vond. Ik was trots op hoe volmaakt hij was op zo een korte tijd. Tot daar gingen mijn positieve gevoelens en gedachten. Ik kreeg last van slapeloosheid, angst, onrust, extreme uitputting, paniekaanvallen, tinnitus, zwarte vlekken, hyperalertheid, overbezorgdheid … Ik raakte mezelf en alle controle over lichaam en geest kwijt en voelde me letterlijk te gek voor woorden. Ik kreeg de diagnose PTSS en herkende mezelf als hoogsensitief.

Tijd voor rust was er niet als nieuwbakken moeder. De maandenlange slapeloze nachten deden geen deugd, noch de coronabesmettingen en de vele virussen die onze baby met een lage immuniteit telkens mee naar huis bracht. Ik kreeg steeds meer uitputtingsverschijnselen en na twee jaar over mijn grenzen te gaan zit ik momenteel enkele maanden thuis met een burn-out. Het blijft moeilijk om te delen dat ik PTSS heb overgehouden aan iets wat de mooiste periode uit mijn leven had moeten zijn.

Wees lief voor jezelf en hou van je naasten zoals ze zijn, mét hun beperkingen.

Mijn bevallingservaring had een impact op mijn leven, zoveel is zeker. Het was ook wel een kruispunt, als een poort naar een ander niveau van bewustzijn. Het is een lange zoektocht naar herstel, maar het doet me ook beseffen dat het leven niet zo maakbaar is als ik altijd dacht. Dat het leven kwetsbaarder is dan ik dacht. Het maakt me milder voor mezelf en de ander. Het is menselijk, het is onderdeel van het leven, van het zijn. Het wordt tijd dat we alle vooroordelen met betrekking tot chronische zieken en psychische problemen achter ons laten en wat meer stilstaan bij de kwetsbaarheid van het leven en hoe belangrijk dat verbinding en communicatie daarbij is.

Ons zenuwstelstel is niet onaantastbaar. Draag er zorg voor, neem tijd voor ontspanning, wees lief voor jezelf en hou van je naasten zoals ze zijn, mét hun beperkingen. Laten we allen focussen op onze krachten. We zijn meer dan alleen een diagnose. We zijn allemaal volmaakt onvolmaakte mensen.

Veel liefs en knuffels

Een blijkbaar zeer gevoelige mama

Shauni Boeykens

Shauni heeft een eigen blogsite waarop lotgenoten hun weg vinden naar (h)erkenning: www.altijdmoeder.be

Shauni maakte ondertussen ook een video met een getuigenis die kadert binnen haar klachten van CVS. De video kan je hier bekijken: 

Heb je klachten van chronische vermoeidheid/fibromyalgie en ben je op zoek naar lotgenoten/informatie/…? Dan kan je terecht bij CVS-contactgroep.