Zelfliefde

Soms denk ik aan mijn jeugd, toen ik samen met mijn zus met de Barbiepoppen speelde en dat af en toe resulteerde in een kleine ruzie om een jurkje of schoenen om onze pop helemaal in style te maken. Eens de zak snoep tevoorschijn kwam was de ruzie vergeten en werd het snoep gedeeld. In die periode kwam veiligheid/geborgenheid op de eerste plaats. Er was geen angst, verdriet of pijn. Er was alleen… een zak snoep en veel liefde.

Het heden… een periode die zwaar, vaak lastig en niet te beschrijven is. Het wordt altijd zo gemakkelijk gezegd: “jij komt er wel doorheen, jij leert er wel mee leven.” Ik leer er niet mee leven. Ik neem er “vrede” mee. Waarom? Omdat ik verder wil met dit leven, mijn leven. Sinds kort - sinds ik therapie volg - hebben mijn angsten “vorm” gekregen. Nachtmerries worden ontrafeld in echte verhalen en stilaan sta ik stil bij de periode waarin ik “gevangen” zat. Gevangen in angsten, verdriet, pijn en emoties.

Het is zo belangrijk dat je vrede neemt met jezelf door jezelf af te vragen wie je bent, wie je wil zijn en wat je kan doen om dat doel te bereiken. Maak met andere woorden een zelfportret, want geen vrede hebben met jezelf betekent een streep door je doel. Ondanks alles bleef ik lachen, behield ik mijn open mindset, stelde ik doelen en bleef ik dromen. Dat heeft me uiteindelijk tot het “hier en nu” gebracht. Niet dat alles is weggeveegd, maar ik voel me al stukken veiliger, minder angstig en minder emotioneel, waardoor ik beter kan omgaan met mezelf.

Maak een zelfportret. Ga in duo met jezelf. Daarmee bedoel ik: ga op zoek naar je pure “ik”. Het is een uitdaging, maar het zorgt er ook voor dat je je eigen kracht vindt en teder bent voor jezelf. Die tederheid is zo zacht en aangenaam dat die jou als het ware omarmt en je sterker maakt. Zo worden de stappen die je zet daadkrachtiger en kan je bijgevolg ook fier zijn op jezelf.

Anoniem