Zwaarte én licht - Lore

Rouw. Het is een woord dat we vooral kennen in de context van een overlijden. Toch is het ook een concept dat mijn ervaring met de alcoholafhankelijkheid van mijn papa goed omschrijft. Het proces van zijn verslaving veranderde immers langzaamaan een deel van zijn gedrag, denkpatronen en persoonlijkheid. Tot een bepaald moment dat de ouder die ik kende die rol niet langer leek te (kunnen) vervullen, omdat het kenmerkende aan verslaving is dat alles naast het middel daalt in waarde.

Het verlies van de ondersteunende rol die mijn papa tot dan had gespeeld in mijn leven, samen met een veranderende gezinsdynamiek - waarin manipulatie, controle, bezorgdheden en teleurstelling centraal kwamen te staan - creëerde verdriet. Mijn papa was er weliswaar nog, maar eigenlijk ook niet meer (volledig). Het gevoel van een ‘levend verlies’, dat met momenten wegebde en dan weer intenser werd.

Naast verlies werd ik ook geconfronteerd met een spanningsveld tussen mijn emoties en mijn ratio. Enerzijds voelde ik me niet belangrijk genoeg in vergelijking met alcohol, wat verdriet en kwaadheid veroorzaakte. Anderzijds leerde ik afhankelijkheid rationeel te plaatsen als iets waar mijn papa geen controle meer over had. Dat plaatste zaken in perspectief, maar deed tegelijk geen afbreuk aan de rollercoaster van emoties. Gaandeweg leerde ik deze - op het eerste zicht botsende - kanten te integreren.

Ondertussen is mijn papa in herstel en kan ik ook waarde zien in onze ervaring. Niettegenstaande ik liever niet had ervaren hoe verslaving ons gezin raakte, merk ik hoe ik als persoon veerkracht en een empathische blik voor de menselijke complexiteit en kwetsbaarheid ontwikkelde.

Ik leerde: er is zwaarte én licht.