Het verloren bos

Ik was twintig jaar en eerstejaarsstudent op de Sociale Hogeschool te Heverlee toen mijn broer Karl stierf in een motoraccident. Van de ene dag op de andere verdween Karl uit mijn leven zonder dat ik afscheid had kunnen nemen.

Deze gebeurtenis sloeg in als een bom en ik belandde in een bevreemdende depressie. Ik woonde nog thuis en fietste elke dag door het bos naar school. Op een dag heb ik mijn fiets tegen een boom gezet en ben ik beginnen dwalen in het bos. Thuis deed ik alsof ik gewoon de lessen volgde. Zo’n twee maanden heb ik dit gedaan zonder dat iemand dat wist: ik stond samen met mijn zussen op, pakte na het ontbijt mijn fiets, reed naar het bos, zette mijn fiets tegen een boom, dwaalde daar rond tot de school ongeveer gedaan was en reed dan terug naar huis. Mijn vader noemde me toen wel eens een schaduw in huis, herinner ik me nu.

Ik ben lange tijd verloren gelopen in het leven. Studeren lukte niet, mijn liefdesrelaties waren heel intens, maar bleven niet duren, werken verliep moeilijk…

Het schooljaar liep ten einde en omdat ik geen examens had afgelegd, kwam thuis alles boven tafel. Ik belandde voor de eerste keer op de sofa bij een psychiater en die schreef me een hoge dosis Prozac voor om mijn depressie aan te pakken. Na enkele dagen voelde ik me plots een heel stuk beter. Ik kreeg meer energie en zin in het leven. Een echte wonderpil dacht ik destijds, maar achteraf bekeken ben ik toen voor de eerste keer in een manie beland. Mijn leven is daarna heel hobbelig verlopen met heel wat ups & downs.

Ik ben lange tijd verloren gelopen in het leven. Studeren lukte niet, mijn liefdesrelaties waren heel intens, maar bleven niet duren, werken verliep moeilijk… Ik werkte in de horeca en ben zo in het uitgaansleven beland. Ik begon veel te drinken en te experimenteren met drugs. Soms werd ik heel euforisch en sliep ik amper vier uur, had ik tonnen energie, was ik extreem vlot in de omgang en zwol mijn ego enorm op. Daarna viel ik in een zwart gat waar ik op eigen kracht niet meer uitkwam en volgde er een opname in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik heb zo’n vier opnames gehad waarbij ik behandeld werd voor een depressie.

Toen ik dertig was werd mijn zus voor de eerste keer betrokken bij een opname. Uit de gesprekken met haar bleek dat er toch wat meer aan de hand was en ik werd vervolgens uitgebreid getest. “We denken dat je een bipolaire stoornis hebt,” vertelde de psychiater me. Ik had hierbij een heel dubbel gevoel. Een bipolaire stoornis is voor een stukje genetisch, dus ik zal nooit wakker worden zonder deze aandoening. Medicatie nemen was eveneens aangeraden. Daarnaast voelde ik me ook opgelucht omdat ik nu eindelijk wist hoe het kwam dat mijn leven zo hobbelig verliep.

Tijdens mijn laatste opname in 2014 ben ik de hulpverleners tegengekomen naar wie ik al jaren op zoek was. Ik kreeg handvatten om een leven te leiden waar ik gelukkig mee was en mijn psychiater ging samen met mij op zoek naar een dosis onderhoudsmedicatie waar ik vrede mee heb. Na lang experimenteren is het ons gelukt om een onderhoudsdosis te vinden waar ik geen neveneffecten van heb en dat maakt het voor mij makkelijk om trouw mijn medicatie te nemen. We gingen op zoek naar de dingen waar ik goed in ben en wat mijn dromen zijn. Bij het afronden van mijn traject in het dagcentrum vroeg een begeleider of ik zin had om te getuigen voor studenten verpleegkunde. Dit was een heel fijne ervaring en ze vroegen me daarna regelmatig om mijn herstelverhaal te brengen.

Als ik nu de balans opmaak van zeven jaar werken als ervaringsdeskundige besef ik dat we wel degelijk een verschil kunnen maken in de psychiatrie.

Ik kwam in aanraking met ervaringswerk en dat sprak me wel aan. Ik startte als vrijwilliger ervaringsdeskundige in een psychiatrisch ziekenhuis en begon ook aan de opleiding “ervaringswerker in de ggz” aan het UCLL. Na zes maanden te werken als vrijwilliger was er een vacature voor een ervaringsdeskundige bij Zorggroep Sint-Kamillus. Ik greep mijn kans en werd aangeworven op 15 oktober 2015. Ik kon ook snel mijn halftijdse baan uitbreiden naar een voltijdse; een droom die uitkwam.

Als ik nu de balans opmaak van zeven jaar werken als ervaringsdeskundige besef ik dat we wel degelijk een verschil kunnen maken in de psychiatrie. Herstelgerichte zorg wordt uitgerold in heel de geestelijke gezondheidszorg en dat gaat hand in hand met het inzetten van ervaringsdeskundigen. Mijn droom is dat het vanzelfsprekend is dat er in elke organisatie binnen de geestelijke gezondheidszorg ervaringsdeskundigen aan de slag zijn.

Deze tekst werd geschreven door ervaringswerker Tom Van den Abeele.
Foto van de auteur: © Lisa Develtere