Deeqa en de baby: onverwacht zwanger

Getuigenis van Deeqa

Onverwacht, alles onverwacht. Niettegenstaande ik graag kinderen zie en wenste, was mijn zwangerschap een complete verrassing. Ik ging ervan uit dat kinderen pas zouden komen na werken en sparen. Niet dus. Niets was klaar of voorbereid. 

Ik had zoveel stress en angsten. Mijn grootste zorg was dan ook dat ik op straat zou moeten bevallen. Ik voelde me heel alleen, mijn vrienden begrepen niet dat ik door de misselijkheid en zwangerschap niet meer met hen optrok.

Vanaf mijn 18de was ik nog amper thuis, ik logeerde vooral bij vrienden. Intussen werkte ik en maakte ik plezier met mijn vrienden.

Ik had ongelofelijk veel last van misselijkheid gedurende mijn hele zwangerschap, waardoor ik na drie maanden moest stoppen met werken. Ik had zoveel stress en angsten. Angst voor de pijn, ik was immers besneden. Ik had geen vaste plek om te wonen, laat staan om een baby ter wereld te brengen. Mijn grootste zorg was dan ook dat ik op straat zou moeten bevallen. Ik voelde me heel alleen, mijn vrienden begrepen niet dat ik door de misselijkheid en zwangerschap niet meer met hen optrok. Met mijn mama praten lukte maar een beetje. De uitspraak “We zijn toch allemaal zwanger geweest”, stelde me niet echt gerust.  

Katelijne stond me bij in de zoektocht naar een woning, kinderopvang en de babyspullen en luisterde naar mijn zorgen. Daarnaast bracht Sylvia me in contact met een psycholoog. Daar heb ik ongelofelijke gesprekken mee kunnen voeren.

Ik wist niet waar hulp te vragen. Ik voelde me heel down, terwijl ik normaal wel sterk ben. Ik haalde alleen mijn rijbewijs, vond werk en nu was ik vooral bang en depressief. Ik verzorgde mezelf niet en zag geen oplossingen. Via de medische consultaties in het ziekenhuis kwam ik bij Sylvia terecht (UZ Gasthuisberg, PAREL-werking). Zij leidde me naar Home-Start, waar ik vrij snel met een vaste vrijwillige gezinsondersteuner gematcht werd. Katelijne stond me bij in de zoektocht naar een woning, kinderopvang en de babyspullen en ze luisterde naar mijn zorgen. Daarnaast bracht Sylvia me in contact met een psycholoog. Daar heb ik ongelofelijke gesprekken mee kunnen voeren. Door Sylvia zaten de psycholoog, de huisarts, Home-Start en Sylvia zelf samen rond tafel om te bekijken welke zorg ik nog nodig had. Ook bij het JAC ging ik langs. Met hulp van het CAW kon ik tijdelijk in een studio terecht. Katelijne hielp me met de inrichting. Intussen kreeg ik bericht van de sociale woonmaatschappij dat er een appartement beschikbaar is vanaf de zomer. Ik ben iedereen enorm dankbaar voor de praktische hulp en het luisterend oor. Ze laten me niet vallen. Ik heb door hen ook geleerd om open te zijn en hulp te vragen als ik er nodig heb. 

Mama zijn is leuk. Ik voel me ongelofelijk verantwoordelijk voor Imane en geniet volop van haar.

Intussen ben ik bevallen. Door een ingreep toen ik 7 maanden zwanger was, ben ik volledig natuurlijk kunnen bevallen. Eens geïnstalleerd in het appartement hoop ik snel weer aan het werk te kunnen. We wachten nog op bevestiging van de kinderopvang, ook in Leuven is de wachtlijst lang. En binnenkort kan de papa mee voor Imane zorgen. Voorlopig verblijft hij nog in het buitenland. Ook hij kijkt ernaar uit om zijn dochter in het echt te kunnen vastpakken. 

Voor de vrienden ben ik nu ‘Deeqa met de baby’. Ze kwamen al eens op bezoek, maar ik ben niet meer de Deeqa van voor de baby. Zij leven een ander leven dan ik.  

Ik voel me ongelofelijk verantwoordelijk voor Imane en geniet volop van haar. Mama zijn is superleuk. De borstvoeding lukt goed. Ze huilt en ik kan ze troosten. Ik weet dat ze afhankelijk is van mij en ik wil het heel goed doen.”