Een huilende baby

Anonieme getuigenis

Ik had het niet gemakkelijk als kersverse mama. Er waren zoveel vragen die niet beantwoord konden worden, en zoveel goedbedoelde adviezen waarmee ik soms niet wist wat te doen. Al die onzekerheden leidden bij mij tot een over-ongerustheid en schuldgevoel over dat ik mijn kindje zou tekortdoen. 

Het was vanaf het begin dat ons kindje geen rust had. Ze huilde als ze wakker was en ze sliep van de uitputting. Dan kwam die honger weer en begon alles opnieuw. Na uren, dagen en weken van gehuil, konden wij daar steeds moeilijker mee omgaan. De slapeloosheid en het gevoel van onmacht hielpen daar niet bij. Gelukkig werden wij zeer goed omkaderd door familie, de vroedvrouw en kraamzorg die aan huis kwamen. We waren ook zeer tevreden van de osteopaat. Zij stelde ons steeds gerust dat alles goed ging komen en dat meerdere ouders dit doormaken. Uiteindelijk bleek dat ons baby’tje reflux had, waardoor ze steeds pijn had na het drinken. Toen we dit wisten, konden we meer begrip tonen voor haar huilen en dit beter relativeren. 

Als koppel vonden we dit best een moeilijke periode. We wilden beiden het beste voor ons kind, maar verschilden daarin soms van mening

De borstvoeding lukte ook niet zoals gehoopt en haar gewicht ging maar moeilijk omhoog. Als koppel vonden we dit best een moeilijke periode. We wilden beiden het beste voor ons kind, maar verschilden daarin soms van mening. Ik wou bijvoorbeeld graag die borstvoeding doen slagen omdat ik anders naar mijn aanvoelen had gefaald als mama. Mijn vriend wou overschakelen naar flesvoeding omdat we dan zouden weten hoeveel ze had gedronken en omdat het mij zou kunnen ontlasten. Uiteindelijk hebben we de twee gecombineerd en dat bleek een goede aanpak voor ons. 

Ik heb me lang heel schuldig gevoeld omdat de borstvoeding niet goed ging. Pas toen ik volledig ben gestopt, heb ik de klik kunnen maken dat ik daar niets aan kon doen en alles heb gedaan wat ik kon. 

Vanaf acht weken hadden wij een heel ander baby’tje. We konden eindelijk een betere band met haar opbouwen. Ik kon een tijdje haar gehuil niet goed verdragen en kreeg een soort angst over me heen. Maar dat is gelukkig weggegaan mettertijd. Het hielp toen ze begon te lachen naar ons. Zo gaf ze toch een klein beetje liefde terug. 

Nu is ons dochtertje de zon in ons leven. We kunnen ons ons leven zonder haar niet meer voorstellen.

Nu is ons dochtertje de zon in ons leven. We kunnen ons ons leven zonder haar niet meer voorstellen. Ze maakt ons zeer gelukkig en trots. De moeilijke periode ligt achter ons en nu denken wij daar zelfs niet vaak meer aan. Achteraf hebben we vaak tegen elkaar gezegd dat we meer op ons eigen gevoel moeten vertrouwen. Er zijn vaak meerdere manieren om dingen aan te pakken, maar de ene manier is niet altijd beter dan de andere. Uiteindelijk moet je zelf ook groeien in je nieuwe rol als ouder en dat gaat met vallen en opstaan. Je kan maar je best doen en er voor je kindje zijn. De dingen lopen niet altijd zoals verwacht en dat is oké. 

Ergens had ik wel graag op voorhand geweten dat het zo lastig kon zijn, dan had ik mijn gevoelens meer kunnen plaatsen. Tijdens die periode deed het me deugd om te horen van anderen dat wij niet alleen waren in die situatie. Het is toch vreemd dat dit niet vaker wordt besproken terwijl het zo nodig is. Daarom deel ik graag mijn verhaal.