Hoe doe je dit als papa?

Anonieme getuigenis

De zwangerschap gaf mij tijd om na te denken hoe ik het zou gaan aanpakken. Maar tegelijk had ik ook veel stress omdat er zoveel in orde moest gemaakt worden terwijl ik geen idee had wat ik als eerste moest doen. Was wat ik deed überhaupt wel het juiste?

Het moment dat het water van mijn vrouw brak en we in het ziekenhuis arriveerden, vond ik zenuwslopend. Ons kindje kwam er nu echt aan ... Was ik er wel klaar voor? Zou het goed gaan? Wat als het niet goed ging? Zou ik er voldoende genoeg kunnen zijn voor mijn vrouw? En hopelijk viel ik niet flauw! Zou ‘die kleine’ weten wie ik ben?

Als je me vraagt of ik hier klaar voor ben, moet ik toegeven dat dat totaal niet zo is, want ik heb geen idee wat ik moet doen.

De verpleegkundige kwam binnen en vroeg of we klaar waren. Het werd een keizersnede en de dokters begonnen aan de ingreep. Nooit eerder in mijn leven voelde ik me zo zenuwachtig, hoopvol en zonder controle. Alles verliep gelukkig heel vlot. Toen ik mijn zoontje voor het eerst te zien kreeg … dat gevoel ... onbeschrijfelijk! Elke vader weet waarschijnlijk wat ik bedoel. Je voelt onmiddellijk dat je alles wilt doen voor dat ventje, op slag hou je van hem ...

Ja eerlijk, de tranen van geluk stonden in mijn ogen. En dan de eerste keer dat ik hem vasthield. Ik voelde me zo klein maar toch zo groot. Wat een bijzonder gevoel! 

Ons kindje is nu 6 weken. Het is een braaf ventje al heeft hij natuurlijk zijn moeilijkere momenten. Maar hij mag dat ... ik zal wel slapen op een ander moment. Als je me vraagt of ik hier klaar voor ben, moet ik toegeven dat dat totaal niet zo is, want ik heb geen idee wat ik moet doen. Was ik dan niet voorbereid? Jawel, maar ik kan niet voorspellen wat hij doet en dus doe ik mijn best met veel liefde en geduld.

Ik zou het wel fijn vinden mocht iemand met mij als papa eens het gesprek aangaan over hoe het allemaal gaat. Er wordt verwacht dat wij, mannen, er maar moeten tegen kunnen.

Het is fijn dat er mensen van Kind en Gezin langskomen. De uitgebreide aandacht voor mama en kind voor en na de bevalling is geweldig. Als papa voel ik me soms wel wat aan de kant geschoven omdat er nooit aan mij eens gevraagd wordt hoe het gaat. Natuurlijk begrijp ik dat mama en kind voorgaan, maar ik zou het wel fijn vinden mocht iemand met mij als papa eens het gesprek aangaan over hoe het allemaal gaat. Zowel voor als na de bevalling had ik wel wat vragen, bezorgdheden en angsten.

Er wordt verwacht dat wij, mannen, er maar moeten tegen kunnen. Maar toch …
Ik wil graag (zoals hopelijk de meesten) de beste papa en partner zijn die ik kan zijn. Ik kan heel hard genieten terwijl ik naar hem kijk. Ik hou van het ventje. Hopelijk doe ik het goed zodat hij over 30 jaar ook zijn verhaal als papa kan vertellen.