Over borstvoeding en een zieke baby

Getuigenis van Jolien

Oktober 2023, het moment dat onze prachtige zoon geboren werd en ook onze identiteit als ouders ontpopt. Zoveel vragen, zoveel voornemens, zoveel gedachten, een tijdperk met de meeste studies en kennis en alsnog onvermijdelijk een avontuur waarop je je niet kan voorbereiden. 

Ik ben gezinsbegeleidster en down-to-earth. Na zoveel gezinscrisssen te zien, weet ik dat ouderschap met vallen en opstaan gaat en vooral bestaat uit veel relativeren. Mijn beeld van een zwangerschap en kraamtijd was absoluut geen roze wolk. Verantwoordelijkheidsgevoel primeert bij mij, dus mijn uitgangsbasis was: mijn lichaam is het huis van mijn kind en mijn kindje moet veilig zijn, met hopelijk een zachte landing op aarde. Vragen die door mijn hoofd spookten waren: “Hoe gaat mijn lichaam veranderen, mijn relatie, ga ik onmiddellijk van mijn kindje houden of ga ik een identiteitscrisis tegemoet? Wat vind ik belangrijk om mijn kind te bieden (tijd, aandacht, een veilig opvoedingsklimaat) en hoe kan ik aan deze waarden en normen voldoen in een maatschappij waar het allemaal meer, sneller moet en veel ook pas mogelijk is wanneer je de nodige centjes kan leggen?”   

Genoeg kritisch nagedacht en een beeld gevormd, klaar om onze baby te verwelkomen en ook even geen fysieke veranderingen of beperkingen meer, want dat was toch hoe ik de zwangerschap grotendeels ervaarde.  

Waarom heeft nooit iemand me verteld dat borstvoeding de eerste weken letterlijk “leeggezogen worden” betekent?

Dat laatste was wel een verkeerde inschatting en de eerste uitdaging … Waarom heeft nooit iemand me verteld dat borstvoeding de eerste weken letterlijk “leeggezogen worden” betekent? Mijn baby wou om de 50 minuten aanliggen, dag en nacht, en dit heeft aangehouden tot hij 11 weken oud was. Op Instagram zie je enkel romantische borstvoedingsfoto’s. De concentratie en aandacht die het vraagt om je baby te leren aan-happen, van een borst te leren drinken en hem te moeten uitkleden om dit te stimuleren terwijl je gewoon dat lief bolletje comfort wil geven, dat zie of lees je nergens. Na een droombevalling waren de eerste 6 weken van mijn kraamtijd gelukkig wel een onverwachte roze wolk. En had ik alle energie om die onverwachte wijzigingen op mijn pad aan te kunnen en die voor lief te nemen om mijn kindje te geven wat voor mij het beste leek.  

Mijn baby vond alle behandelingen helemaal niet leuk en ik had het gevoel dat ik hem pijn deed en niet wist waar ik mee bezig was.

Tijdens de gehoortest bij Kind & Gezin kreeg ik de boodschap dat ik het neusje van mijn kind moest spoelen omdat hij niet kon horen. De week erna zaten zijn oogjes vol etterbollen en kreeg hij die niet meer open. De artsen wisten niet wat er gaande was en maakten zich zorgen. Een hel vond ik dit. Mijn baby vond alle behandelingen helemaal niet leuk en ik had het gevoel dat ik hem pijn deed en niet wist waar ik mee bezig was. Dat was de eerste kennismaking met het medisch aspect binnen het ouderschap waar ik nooit bij heb stilgestaan. Wat was ik graag mama maar ik kon wel huilen omdat ik me periodes enkel een verpleegster voelde, ook dat is dan ouderschap? Hoe kon mijn kindje nu van me gaan houden en zich aan me hechten als ik voortdurend water door zijn mini-neus moet spuiten, zijn ogen met maskers en zalf moet behandelen en hij niet eens kan zien wat ik doe aangezien alles dicht zit van de infectie(s)?. Het verantwoordelijkheidsgevoel om je kleintje gezond te krijgen, in leven te houden en het besef hoe fragiel het dierbaarste in je leven is, was de hardste les waar mijn partner en ik door moesten. Zoveel liefde betekent ook evenveel pijn op moeilijke momenten.   

Als ik op voorhand had geweten dat enkel de hulp van mijn partner, mama en beste vriendin veilig voelde, had ik met hen betere afspraken kunnen maken waardoor ik tot een minimum aan zelfzorg kon komen. 

Na 6 weken en enkel powernaps van 30 minuten kreeg ik voor het eerst een klopje. Zo'n groot netwerk, zoveel nabijheid en gedeelde vreugde waar ik heel dankbaar voor ben maar de zorg en verantwoordelijkheden lagen 24/24u enkel en alleen bij mij. Ik was teleurgesteld in mijn omgeving maar wou ook geen hulp want ik voelde me niet begrepen en wist zelf niet wat ik nodig had. Ook de goed bedoelde opmerkingen van iedereen wou ik vermijden want dat vond ik veel vermoeiender dan gewoon de zorg 24/24u op mij te nemen. Gelukkig was dit  een week later over en kon ik opnieuw vanuit een dankbare mindset handelen.  

Ik besef dat ik heel veel van mezelf fysiek en mentaal heb gevraagd door de keuzes die ik maakte en de uitdagingen die we op ons pad kregen op medisch vlak, familiaal en later ook in de work-life balance. Maar zou ik het anders gedaan hebben? In grote lijnen niet. Als ik op voorhand had geweten dat enkel de hulp van mijn partner, mama en beste vriendin veilig voelde, had ik met hen betere afspraken kunnen maken waardoor ik tot een minimum aan zelfzorg kon komen.